ΤΗ ΚΘ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήιμη τού Οσίου Πατρός ημών καί Ομολογητού Κασσιανού.

ΕΙΔΗΣΙΣ

Ιστέον ότι, ότε ο χρόνος εστί δίσεκτος, ψάλλεται η ακολουθία αύτη κατά τήν Κθ'. Εί δέ ουκ έστι δίσεκτος, ψάλλεται τή ΚΗ' εν τοίς Αποδείπνοις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β'

Άγγελος μέν τό χαίρε

Αγγελικώς βιώσας, επί γής θεόφρον Μακάριε, χοροίς τών ασωμάτων ηρίθμησαι, σταυρόν γάρ επί ώμων σου αράμενος Όσιε, τώ τών όλων Θεώ ηκολούθησας, καί πάθη ψυχοφθόρα, εγκρατείας πόνοις θανατώσας, τού Πνεύματος δοχείον, καί σκεύος καθαρόν εχρημάτισας, Διό βοώμέν σοι, Υπέρ πάντων εκδυσώπει τών ευφημούντων σε.

Νηστείαις αγρυπνίαις, τώ Θεώ αεί προσκολλώμενος, απάσης ηδονής υψηλότερος μακάριε εδείχθης, καί καλαίς αναβάσεσιν, απαύστως φωτιζόμενος, έβλυσας διδασκαλίας ρείθρα, τών πιστών αρδεύοντα καρδίας, καί γνώσιν εκτιθέντα, Κασσιανέ θεόφρον σωτήριον, Διό βοώμέν σοι, Υπέρ πάντων εκδυσώπει τών ευφημούντων σε.

Άνωθεν φωτισθείσα, η σοφή σου Πάτερ διάνοια, διδασκαλίας φέγγος απήστραψε, δι' ού φωταγωγείται Mοναζόντων τό σύστημα, τών παθών τής αχλύος λυτρούμενον, διό καί εορτάζει τήν αγίαν πάντοτε μνήμην σου, τόν Κύριον τής δόξης δοξάζον, τόν αεί σε δοξάσαντα, άγωνισάμενον, καί νικήσαντα τόν όφιν τόν πολυμήχανον.

Καί νύν... Θεοτοκίον  Ήχος β'

Τήν πάσαν ελπίδα μου εις σέ ανατίθημι, Μήτηρ τού Θεού, φύλαξόν με υπό τήν σκέπην σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ότε εκ τού ξύλου σε

Βότρυν τόν παμπέπειρον Αγνή, όν αγεωργήτως εν μήτρα εκυοφόρησας, ξύλω ως εώρακας, τούτον κρεμάμενον, θρηνωδούσα ωλόλυζες, καί έκραζες, Τέκνον, γλεύκος εναπόσταξον, δι' ού η μέθη αρθή, πάσα τών παθών ευεργέτα, δι' εμού τής σέ τετοκυίας, σού τήν ευσπλαγχνίαν, ενδεικνύμενος.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, λέγεται ο Κανών, ού η Ακροστιχίς.

Σοί Κασσιανέ τήν δε τήν ωδήν πλέκω. Ιωσήφ.

Ωδή α'  Ήχος β'

Ο Ειρμός

«Εν βυθώ Κατέστρωσε ποτέ, τήν Φαραωνίτιδα, παν στρατιάν η υπέροπλος δύναμις, σαρκωθείς ο Λόγος δέ, τήν παμμόχθηρον αμαρτίαν εξήλειψεν, ο δεδοξασμένος Κύριος, ενδόξως γάρ δεδόξασται».

Στεφανώσας θείαις αρεταίς, Όσιε τόν βίον σου, Κασσιανέ πρός Θεόν εξεδήμησας, παρ' ού ημίν αίτησαι, απολύτρωσιν τών πταισμάτων δεόμεθα, τοίς επιτελούσι, πίστει τήν αγίαν σου μετάστασιν.

Ολοτρόπω νεύσει πρός Θεόν, πάντων Αξιάγαστε, τών εμπαθών νοημάτων εξένευσας, καί φώς εχρημάτισας, ταίς μεθέξεσι ταίς αϋλοις θεούμενος, όθεν σε τιμώμεν, καί πανηγυρίζομεν Τήν μνήμην σου.

Ιατρός γεγένησαι ψυχών, θείοις σου διδάγμασι, Κασσιανέ ρυθμίζων τά φρονήματα, Μοναστών εν χάριτι, καί τήν φέρουσαν πρός ζωήν τήν αιώνιον, άριστα δεικνύων, τρίβον θεοφόρε παμμακάριστε.

Θεοτοκίον

Κυοφόρον άνανδρον Αγνήν, πάντες σε γινώσκομεν, τόν γάρ Θεόν σάρκα θνητήν ενδυσάμενον, υπέρ νούν εγέννησας, τόν φαιδρύναντα τών Οσίων τόν σύλλογον, Όθεν σε υμνούμεν, πίστει μεγαλύνοντες τόν τόκον σου.

Ωδή γ'  Ο Ειρμός

«Εξήνθησεν η έρημος, ωσεί κρίνον Κύριε, η τών εθνών στειρεύουσα Εκκλησία, τή παρουσία σου, εν ή εστερεώθη η καρδία μου».

Αστέρα εν τώ ύψει σε, Εκκλησίας λάμποντα, ο φωτισμός ανέδειξε, τών εν σκότει Χριστός πανεύφημε, ασκητών ωραιότης Πάτερ πάνσοφε

Σταυρώ τόν ομιλήσαντα, καί τόν κόσμον σώσαντα, Κασσιανέ μιμούμενος, εσταυρώθης κόσμω καί πάθεσι, πανουργίας δαιμόνων τροπωσάμενος.

Σοφίας πληρωθείσά σου, η καρδία Πάνσοφε, διδασκαλίας άβυσσον, εν Αγίω έβλυσε Πνεύματι, Μοναστών τάς αγέλας καταρδεύουσα.

Θεοτοκίον

Ιάτρευσον Πανάμωμε, τήν ψυχήν μου δέομαι, εξασθενούσαν πάθεσι, καί παντοίαις επαναστάσεσι, τών κακίστων δαιμόνων μεσιτείαις σου.

Κάθισμα  Ήχος δ'

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Οσιωθείς σύ τώ Θεώ ανετέθης, καί λαμπρυνθείς σύ τών καλών ταίς ιδέαις, Κασσιανέ ως ήλιος απήστραψας, φέγγει τών ενθέων σου διδαχών τάς καρδίας, πάντων τών τιμώντων σε, αενάως φωτίζων, αλλ' εκτενώς ικέτευε Xριστόν, υπέρ τών πόθω, θερμώς ευφημούντων σε.

Θεοτοκίον

Τή Θεοτόκω εκτενώς νύν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί καί ταπεινοί καί Προσπέσωμεν, εν μετανοία κράζοντες εκ βάθους ψυχής Δέσποινα βοήθησον, εφ' ημίν σπλαγχνισθείσα σπεύσον απολλύμεθα, υπό πλήθους πταισμάτων, μή αποστρέψης σούς δούλους κενούς, σέ γάρ καί μόνην ελπίδα κεκτήμεθα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν εξ ανάρχου τού Πατρός γεννηθέντα, η ανωδίνως σε σαρκί τετοκυία, επί Σταυρού κρεμάμενον ορώσά σε Χριστέ, Οίμοι! ποθεινότατε, Ιησού ανεβόα, πώς ο δοξαζόμενος, ως Θεός υπ' Αγγέλων, υπό ανόμων νύν βροτών Υιέ, θέλων σταυρούσαι; Υμνώ σε μακρόθυμε.

Ωδή δ'  Ο Ειρμός

«Ελήλυθας, εκ Παρθένου ου πρέσβυς ουκ Άγγελος, αλλ' αυτός ο Κύριος, σεσαρκωμένος καί έσωσας, όλον με τόν άνθρωπον, διό κραυγάζω σοι, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Αγώσί σου, τής σαρκός υποτάξας σκιρτήματα, τώ πνεύματι Όσιε, ταίς Ιεραίς νουθεσίαις σου, πάσας απεγύμνωσας, τάς πανουργίας τού πλάνου καί τά ένεδρα.

Νεκρούμενoς, εκουσίως τώ κόσμω τήν μέλλουσαν, ζωήν κλήρον είληφας, Κασσιανέ παναοίδιμε νόμους συνεγράψω δέ, εις Μοναστών οδηγίαν καί τελείωσιν.

Ενώκησε, τή ψυχή σου η χάρις τού Πνεύματος, καί πάντων ανώτερον, τών τής σαρκός φρονημάτων σε, έδειξε Πανόλβιε, καί τών τού πλάνου παγ ίδων εμφανέστατα.

Θεοτοκίον

Τόν άχρονον, υπό χρόνον γενόμενον τέτοκας, αρρήτως Πανάμωμε, τόν τούς Οσίους λαμπρύναντα, πίστει αριστεύσαντας, καί τόν αρχέκακον όφιν ταπεινώσαντας.

Ωδή ε'  Ο Ειρμός

«Μεσίτης Θεού, καί ανθρώπων γέγονας, Χριστέ ο Θεός, διά σού γάρ Δέσποτα, τήν πρός τόν αρχίφωτον Πατέρα σου, εκ νυκτός αγνωσίας, προσαγωγήν εσχήκαμεν».

Ηρπάγης ταίς σαίς, αρεταίς θεόληπτε οχούμενος, καί χαίρων κατέπαυσας, πρός τά επουράνια σκηνώματα, τών καμάτων τά γέρα, αξίως κομιζόμενος.

Νοί καθαρώ, σύ ενοπτριζόμενος, τό κάλλος Χριστού, ίστασο ακλόνητος, νύκτωρ μεθ' ημέραν τε Αοίδιμε, καί ενθέους δηλώσεις, εκείθεν εισδεχόμενος.

Δακρύων πηγαίς, θεοφόρε Πάτερ αρδευόμενος, ως δένδρον υψίκορμον, ήνεγκας καρπούς τά κατορθώματα, επευφραίνοντα πάντων, ενθέως τά νοήματα.

Θεοτοκίον

Εκ σού η ζωή, υπέρ νούν Παρθένε ανατείλασα, εχθρόν εθανάτωσεν, άπαντας ημάς τόν θανατώσαντα, καί εζώωσε κόσμον, απαύστως ανυμνούντά σε.

Ωδή ς'  Ο Ειρμός

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον, Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Τήν οδόν τήν στενήν Πάτερ ώδευσας, πάσί τε τοίς λόγοις σου ταύτην υπέδειξας, ήν οι καλώς βαδίζοντες, Παραδείσου πρός πλάτος εισάγονται.

Η ζωή σου οσία γεγένηται, καί η τελευτή μακαρία καί έντιμος, Κασσιανέ Πατήρ ημών, τών αγίων Αγγέλων συνόμιλε.

Νυσταγμόν αμελείας απέρριψας, καί επαγρυπνών θεωρίαις καί πράξεσιν, αγγελικώς εβίωσας, επί γής θεοφόρε πανόλβιε.

Θεοτοκίον

Ως καλήν ώς ωραίαν ποθήσας σε, ο καλλοποιός Ιησούς Παναμώμητε, εκ σού σαρκί γεγέννηται, καί θεοί με δι' οίκτον αμέτρητον.

Συναξάριον

Τή Κθ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών καί Ομολογητού Κασσιανού τού Ρωμαίου.

Στίχοι

·        Ένθεν μεταστάς Κασσιανός πρός νόας,

·        Θθείας νοητώς κασσίας αποπνέει.

·        Εικάδα αμφ ενάτην θάνε Κασσιανός μεγαθύμων.

Ταίς αυτού αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον ημάς. Aμήν.

Ωδή ζ'  Ο Ειρμός

«Αντίθεον πρόσταγμα παρανομούντος, τυράννου μετάρσιον, τήν φλόγα ανερρίπισε, Χριστός δέ εφήπλωσε, θεοσεβέσι Παισί, δρόσον τήν τού Πνεύματος, ο ών ευλογημένος καί υπερένδοξος».

Διόλου ταίς νεύσεσι ταίς φανοτάταις, θεόφρον θεούμενος, φωστήρ εδείχθης άδυτος, εντεύθεν απήστραψας, λόγον σωτήριον, πάντων τά νοήματα ημών, φωταγωγούντα τών ευφημούντων σε.

Η γλώσσά σου πνεύματι εκτεθηγμένη, σαφώς διεχάραξε, τόν νόμον τόν σωτήριον, καί τύπους εξέθετο, οίς περ ρυθμίζονται, πάσαι Παμμακάριστε αεί, τών Μοναζόντων αγέλαι χαίρουσαι.

Νοήματα Όσιε σωτηριώδη, καί ρήματα άγνοιαν, καρδίας απελαύνοντα, πλουσίως ανέβλυσας, Πάτερ θεόσοφε, όθεν σε γεραίρομεν πιστώς, τήν παναγίαν τελούντες μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Παστάς εχρημάτισας τού Θεού Λόγου, καί θρόνος πυρίμορφος, εν ώ επανεπαύσατο, ο Λόγος σαρκούμενος, δι άκραν αγαθότητα, τούτον ούν ικέτευε αγνή, κατοικτειρήσαι καί ελεήσαι ημάς.

Ωδή η'  Ο Ειρμός

«Κάμινος ποτέ, πυρός εν Βαβυλώνι, τάς ενεργείας διεμέριζε, τώ θείω προστάγματι, τούς Χαλδαίους καταφλέγουσα, τους δέ πιστούς δροσίζουσα, ψάλλοντας, Ευλογείτε πάντα τά έργα τόν Κύριον».

Λάμπων ως αστήρ, τώ λόγω καί τώ βίω, Κασσιανέ φωτίζεις άπαντα, τής γής τά πληρώματα, τής αγνοίας υπεξαίρων αχλύν, καί μέλπειν προτρεπόμενος, άπαντας, Ευλογείτε, πάντα τά έργα τόν Κύριον.

Έδυσας θανών, ως ήλιος Παμμάκαρ, ώσπερ ακτίνας δέ κατέλιπες, αδύτους τούς λόγους σου, φωτιζούσας τάς ψυχάς ημών, τών πίστει τήν αγίαν σου μνήμην επιτελούντων, καί δοξαζόντων τόν Κύριον.

Κάλλους νοητού, αρρήτως απολαύεις απολυθείς τούδε τού σώματος, καί βλέπειν ηξίωσαι, άπερ Αοίδιμε, Αγγέλων τά στρατεύματα μέλποντα, Ευλογείτε, πά τα τά έργατόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Ώφθης ουρανών, Παρθένε πλατυτέρα, τόν μηδαμού Θεόν χωρούμενον, αφράστως κυήσασα, καί τεκούσα υπέρ έννοιαν, διπλoύν όντα ταίς φύσεσι, μίαν δέ κεκτημένον, θεοπρεπώς τήν υπόστασιν.

Ωδή θ'  Ο Ειρμός

«Ανάρχου Γεννήτορος, Υιός Θεός καί Κύριος, σαρκωθείς εκ Παρθένου ημίν επέφανε, τά εσκοτισμένα φωτίσαι, συναγαγείν τά εσκορπισμένα, διό τήν πανύμνητον, Θεοτόκον μεγαλύνομεν».

Ισχύς σοι δεδώρηται, παρά Θεού καί δύναμις, τάς αρχάς διολέσαι τού κοσμοκράτορος, όθεν αριστεύσας μεγάλως, ως αληθώς, Πάτερ θεοφόρε, χοροίς συνηρίθμησαι, τών Οσίων αγαλλόμενος.

Ως ρόδον ηδύπνοον, ημάς ευωδιάζουσιν, οι θεόπνευστοι λόγοι, τής θείας γλώττης σου, σύ γάρ ευωδία εγένου, τού δι' ημάς, Θεού σαρκωθέντος, δι' άμετρον έλεος, θεοφόρε πανσεβάσμιε.

Σκιρτήσωμεν άνθρωποι, πνευματικώς χορεύοντες, Κασσιανού νύν τή μνήμη επαγαλλόμενοι, ψάλλωμεν Θεώ εν αινέσει, τώ θαυμαστώ, όντι εν αγίοις, καί καθαγιάζοντι, τούς εν πίστει αυτόν σέβοντας.

Θεοτοκίον

Φθαρείσαν εκαίνισας, τήν φύσιν τού Προπάτορος, υπέρ φύσιν τεκούσα, καί παρθενεύουσα, φύσεως απάσης τόν Πλάστην, όν εν Σταυρώ, κρεμάμενον πάλαι, ώλόλυζες βλέπουσα, Παναγία Μητροπάρθενε.

Καί η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις